Yok bir şeyim.

Benim boğazım acır bazen, yutkunamam, yutkunsam sanki biri iğneyi boğazıma bastırıyor gibi olur. Sonra, burnum da sızlar. Bunlarla birlikte bir de sesim titrer. Sesimin titrediği belli olmasın diye bazen konuşmam. Saçma mı? Olsun.

Bir de şey oluyor, gözlerim. Gözlerim, ''bir damla daha su düşse taşacak'' kıvamına gelen çeşmeler gibi oluyor. O zamanlarda da gözlerimi kapamıyorum, böyle kocaman kocaman etrafa bakıyorum. Çünkü kaparsam gözlerimi, düşer o küçük damlalar aşağı ve anlar herkes ağladığımı. Anlamasınlar istiyorum. Gerçekten. Çünkü anlarsa bazıları, hemen yanıma gelip ''canım nooldu? yapabileceğim bir şey var mı?'' diye sorarlar, sanki gerçekten bir şey yapacaklarmış gibi. Sonra da ben ''yok bir şeyim'' der ve geri zekalı gibi gülümserim.

Ne kadar yalan bir diyalog. ''Canım nooldu?'' diyenden tut, ''Yok bir şey'' deyip gülümseyen kişiye kadar kocaman bir yalan.

İşte ben bazen, bu kocaman yalanlar olmasın diye boğazım acısın istemiyorum. Burnum da sızlamasın. Sesim de titremesin. Gözlerim de hiç dolmasın. Çünkü ben bazen, geri zekalıyım ''o hiç ağlamaz''ım, tanımayanlar için ''o hep soğuktur''um, tanıyanlar için ''o hep tatlıdır''ım. Ben benim ağzıma sıçayım.